امیرمحمد قنبرپور چهارمحالی

در حال حاضر و بعد از گذشت چندین سال از اختراع موس‌های قدیمی‌و موس‌هایی که با گوی کار میکردند و اکنون دارن به کنار میروند و جای آنها را موس‌های نوری و لیزری میگیرند چرا که مردم ترجیه میدهند با آن اشاره و کلیک کنند در ادامه با موس لیزری یا نوری آشنا میشویم...

موس‌های نوری یا لیزری برای اولین بار شرکت Agilent Tech ساخته و در سال 1999 معرفی کرد. این موس‌ها در حقیقت مجهز به یک دوربین بسیار کوچک هستند که قادر به گرفتن 1500 عکس در ثانیه میباشند. آنها همچنین دارای یک دیود ناشر نوری قرمز رنگ هستند(البته از رنگهای دیگر هم استفاده میشود) که این نور باعث میشود که سطح را نورانی کرده و انعکاس آن وارد سنسور میشود و تقریبا روی هر سطحی قابل استفاده است.

سنسور CMOS هر عکس گرفته شده را به پردازنده‌ی سیگنال‌های دیجیتالی می‌فرستد که این قطعه می‌تواند 18 میلیون دستور در ثانیه را انجام دهد و به این وسیله می‌تواند الگوهای هر عکس را شناسایی کرده و با عکس قبلی مطابقت دهد و ببیند که الگو‌های مورد نظر چطور در هنگام حرکت تغییر کرده اند. سپس DSP، بر اساس تغییراتی که در الگو‌های چندین عکس متوالی اتفاق می‌افتد، تعیین می‌کند که چقدر موس حرکت کرده است و نتایج را به صورت مختصات‌هایی متشابه به رایانه می‌فرستد. رایانه نیز نشانگر را بر اساس مختصاتی که از موس دریافت می‌کند، حرکت می‌دهد. این عملیات صدها بار در هر ثانیه انجام می‌شوند. به همین دلیل است که حرکت نشانگر بسیار روان به نظر می‌رسد.

مزایای موس‌های نوری نسبت به موس‌های دارای گوی عبارتند از:

_دیگر اجزای متحرک وجود ندارند که این به معنای ساییدگی کمتر و در نتیجه خرابی کمتر است.

_دیگر از هیچ راهی آلودگی و گرد و غبار وارد اجزای داخلی موس نمی‌شود تا بتواند سنسور‌های تشخیص حرکت را آلوده کند.

_دقت تشخیص حرکت این موس‌ها بیشتر است و در نتیجه حرکت روان تری را ارائه می‌دهد.

_دیگر نیازی به سطحی مخصوص برای موس یا پد (Pad) نیست.

گرچه موس‌های نوری که بر اساس LED کار می‌کنند به نوعی جدید اند و تازه ارائه شده اند، اما نوع دیگری از موس‌های نوری نیز وجود دارد که بیش از یک دهه قدمت دارد. فناوری اولیه و اصلی موس‌های نوری بدین گونه بود که آنها نوری را به سطح یک پد با قابلیت بسیار بالای بازتابش نور می‌تاباندند و بازتابش آن به یک سنسور که در موس تعبیه شده بود باز می‌گشت. پد موس دارای شبکه‌‌‌ای از خطوط تیره بود. هر زمان که موس حرکت می‌کرد، این خطوط مانع از رسیدن بازتابش نور به سنسور می‌شدند. هر وقت که باز تابش قطع می‌شد، موس سیگنالی را به کامپیوتر می‌فرستاد که نشانگر را به اندازه‌ی مختصاتی مشخص حرکت دهد. استفاده از این موس‌ها بسیار سخت بود. چون باید موس در زاویه‌‌‌ای نگه داشته می‌شد که شعاع نور با شبکه خطوط دقیقا در یک راستا باشند.همچنین آسیب یا فقدان پد، آن را بی استفاده می‌کرد، مگر اینکه یک پد جدید خریداری شود. موس‌های امروزی که بر اساس LED کار می‌کنند بسیار قابل اعتماد تر و راحت تر اند.